Legendarna
Monte Veritŕ – Góra
Prawdy.
Reforma życia, wegetarianizm, nauka, sztuka i bliskość z
naturą
Monte Veritŕ
„The place where our minds can
reach up to the heavens…”
Charyzmatyczny,
eteryczny
dzikus kaznodzieja. Gustav Gräser – guru osady,
proroczy duch. Nazywany Gandhim Zachodu.
Rzeźbiarz,
poeta, ideolog nonkonformizmu, pacyfizmu, miłośnik życia w
zgodzie z naturą. Był uczniem Diefenbacha malarza
i
założyciela komuny Himmelhof w
Wiedniu – Ober Sankt Veit ( lata 1897-1899) – praojca
alternatywnych
ruchów, jednego z czołowych mistrzów reformy życia oraz ruchu
pokojowego.
Gustav w
Monachium
założył własną grupę, po czym w 1899 r.
rozpoczął wędrówkę po Europie „szukając dialogu” z
filozofami, reformatorami, artystami, buntownikami, po drodze
sprzedając
swoje wiersze i teksty. Spotykał się z Rudolfem Steinerem, Gustavem
Landauerem, Hermannem Hessem, Gerhartem Hauptmannem i innymi. Jego
uczniem
był brat Isadory Duncan, Raymond. Wypracowane idee zaczął
realizować w Monte Verita, którego był współzałożycielem.
Mieszkał z żoną i siedmiorgiem dzieci, sprzedawał
swoją wiedzę na temat przyrody, życia i prawdy za
jedzenie. W 1909 r, opuścił Monte Verita z powodów
ideologicznych, kontynuując wędrówki po świecie. W czasie 1
wojny spędził kilka miesięcy w szpitalu psychiatrycznym, po czym
kontynuował swoje podróże i nauki.
Z http://dalejniejade.pl/2017/06/10/legendarna-monte-verita-gora-prawdy-reforma-zycia-wegetarianizm-nauka-sztuka-i-bliskosc-z-natura/ pobrane dnia 19. 2. 2021 r.
Komentarz: Tekst jest w całości poprawny, ale bardzo uproszczony, częściowo nieścisły, wprowadzający w błąd lub błędny. Gräser nie był założycielem, ale jednym z członków wspólnoty Himmelhof w Wiedniu. Grupa, która spotkała się jesienią 1900 roku w Monachium, postanowiła założyć osadę w południowych Alpach, która nosiła wówczas nazwę Monte Veritŕ. Gräser propagował swoje idee wierszami o przyrodzie, życiu i prawdzie, które rozdawał lub oferował w zamian za datek. Ponieważ odmówił służby wojskowej, w 1915 r. został skazany najpierw na śmierć, potem na więzienie, a w końcu na zakład psychiatryczny.
Hermann
Müller